Άρθρο της Δρ. Christine Traxler
Μεταξύ ιατρών ήταν γενική πεποίθηση ότι οι ασθενείς με Πνευμονική Υπέρταση (ΠΥ), πολλοί εκ των οποίων δεν μπορούν να διανύσουν ούτε μικρές αποστάσεις χωρίς να παρουσιαστεί δυσκολία στην αναπνοή, δεν πρέπει να ασκούνται. Η ΠΥ είναι μία ασθένεια που οδηγεί σε υψηλή πίεση αίματος στις πνευμονικές αρτηρίες. Όταν συμβαίνει αυτό, η δεξιά κοιλία της καρδιάς πρέπει να εργαστεί πολύ σκληρά και μπορεί να μην τα καταφέρνει κάποιες φορές, οδηγώντας σε αυτό που αποκαλείται “έλλειψη ανεκτικότητας στην άσκηση” (“exercise intolerance”).
Παρόλα αυτά, πρόσφατες έρευνες δείχνουν πως οι ερευνητές μπορεί να έκαναν λάθος όταν συνιστούσαν σε ασθενείς με ΠΥ να μην ασκηθούν. Σε μία μελέτη που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του Πανεπιστημίου Πέρντιου της Ιντιάνα των ΗΠΑ με τίτλο “Καινούρια εκτίμηση της αιμοδυναμικής κινητικής με δυνατή άσκηση σε αρουραίους με ΠΥ” και η οποία δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Πειραματική Φυσιολογία“, οι αρουραίοι με ΠΥ πραγματοποιούσαν ελεγχόμενες ασκήσεις με συγκεκριμένους τρόπους προκειμένου να εξεταστεί εάν αυτό χειροτέρευε ή βελτίωνε την ΠΥ. Προς έκπληξη όλων, η κατάστασή τους βελτιώθηκε μετά από μικρές περιόδους άσκησης υψηλής έντασης ακολουθούμενη από μεγαλύτερες περιόδους άσκησης χαμηλής έντασης. Επίσης, βελτιώθηκε η λειτουργία της καρδιάς.
Ως συνέπεια των ανωτέρω ευρημάτων, η Mary Beth Brown, αναπληρώτρια καθηγήτρια και ερευνήτρια φυσικοθεραπείας στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας του Πανεπιστημίου Πέρντιου, έλαβε πρόσφατα μία σημαντική χορηγία από το αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας για να χρηματοδοτήσει έρευνα που θα εξετάσει πιο αναλυτικά εάν παρόμοιες ασκήσεις μπορούν να βοηθήσουν ανθρώπους με ΠΥ. Στις αρχικές έρευνες, τα πειραματόζωα πραγματοποίησαν έντονη άσκηση για μικρά διαστήματα η οποία ακολουθήθηκε από ασκήσεις μικρότερης έντασης. Τα πειραματόζωα ήταν συνδεδεμένα με μόνιτορς τα οποία κατέγραφαν την λειτουργία της καρδιάς και τον βαθμό της ΠΥ. Το αποτέλεσμα των ερευνών ήταν ότι αυτός ο τύπος άσκησης βελτίωνε τόσο την ΠΥ όσο και την λειτουργία της καρδιάς κατά την διάρκεια αλλά και μετά το πέρας της άσκησης. Οι ερευνητές δεν είναι βέβαιοι εάν η επαναλαμβανόμενη άσκηση αυτής της μορφής θα έχει μακροπρόθεσμα θετικά οφέλη στα πειραματόζωα (ή τους ανθρώπους) με ΠΥ. Η επόμενη έρευνα θα επιχειρήσει να προσομοιώσει τις ασκήσεις των πειραματόζωων στους ανθρώπους για να εξετάσει εάν υπάρχει μία βέλτιστη μορφή άσκησης που θα βελτιώνει τα ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας σε άτομα με ΠΥ.
Σύμφωνα με τα εώς τώρα δεδομένα, η άσκηση είχε αρνητική επίδραση στους ασθενείς με ΠΥ προκαλώντας χαμηλό μεταβολισμό ενέργειας στους καρδιακούς και σκελετικούς μυς των ασθενών. Η νέα έρευνα φαίνεται να δείχνει πως η υψηλής έντασης άσκηση για μικρά διαστήματα ακολουθούμενη από διαλειμματατική άσκησης χαμηλής έντασης κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που πιστεύαμε μέχρι τώρα. Στα πειραματόζωα, το πάχος των τοιχωμάτων της καρδιάς μειώθηκε με αυτήν την μορφή άσκησης, σημαίνοντας βελτίωση της ΠΥ με την κατάλληλη άσκηση. Υπάρχει ελπίδα ότι παρόμοια θετικά αποτελέσματα θα φανούν και σε ανθρώπους με ΠΥ, ώστε να προκύψει ένα βέλτιστο πρόγραμμα άσκησης που βελτιώνει τα ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας των ασθενών με αυτή τη σοβαρή ασθένεια.
Η Δρ. Traxler έχει διδακτορικό στην ιατρική και πτυχίο στην βιοχημεία. Έχει δέκα χρόνια εμπειρίας συγγραφής και επιμέλειας άρθρων και εξειδικεύεται σε ιατρικά και επιστημονικά θέματα.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στα αγγλικά στο Pylmonary Hypertension News.
